एका मिनिटात आयुष्य बदलू शकत नाही.
परंतु… एक मिनिट विचार करून घेतलेला निर्णय
आयुष्य बदलू शकतो.
आपल्या माणसाची थाप वेळीच ऐका
Sunder Vichar | छान विचार
लहानपणी एक कावळा चिमणीची गोष्ट ऐकली होती…
आणि आज असे वाटत आहे की अर्धीच ऐकली
होती. तुम्ही पण ही गोष्ट नक्कीच ऐकले असेल.
ही गोष्ट म्हणजे जीवनाकडे सकारात्मकतेने बघण्याचा
एक अप्रतिम उदाहरण आहे.
लहानपणी ऐकलेली गोष्ट…
Sunder Vichar Marathi | छान विचार
एक चिमणी होती आणि एक कावळा होता, दोघेही एकमेकांच्या शेजारी राहत होते
आणि चांगले मित्रही होते.
चिमणीचे घर मेणाचे होते आणि कावळयाचे घर शेणाचे होते.
पावसाळा सुरु असतांना एक दिवस खूप जोरात हवा आणि पाऊस सुरु होते… या जोराच्या
हवा, पावसामुळे सगळीकडे पाणीच पाणी झाले. या पाण्यातच कावळ्याचे घर वाहून गेले.
कावळा घाबरला, आता कुठे जावे, काय करावे आणि काय नाही हे त्याला समजत नव्हते…
एवढयात त्याला चिमणीची आठवण आली, चिमणीचे घर जवळच आहे…
कावळा चिमणीच्या घरी गेला आणि चिमणीच्या घराच्या दारावर थाप दिली..
चिमणी ताई, चिमणी ताई म्हणून हाक मारायला लागला…
चिमणीने आतून सांगितले की…. थोडा थांब… मी आपल्या बाळाची
कंगी – पावडर करीत आहे….
काहीवेळ थांबून पुन्हा कावळयाने चिमणीच्या घराच्या दारावर थाप दिली आणि
चिमणीताई, चिमणीताई दार उघड…! असा आवाज दिला.
चिमणी आतून म्हणाली, थोडा थांब, मी माझ्या बाळाला झोपवत आहे.
इकडे कावळयाला खूप भूकही लागलेली होती. पण चारही बाजूला पाणीच पाणी
झाले होते.
काय करणार बिचारा…! लहानसे तोंड करून कुडकुडत उभा राहिला,
परंतु चिमणीने काही केल्या दार उघडलेच नाही.
आता आजच्या परीस्थितीसी मिळत उरलेली गोष्ट…
चिमणीने आपले सगळे काम आटोपले आणि ती आता जरा निवांत झाली आणि
तसाच तिच्या लक्षात आले की…
अरेच्च्या…! आपण अजून कावळ्यासाठी दारच उघडलेलेच नाही.
तिला स्वतःला एक विचित्र अपराधी पण वाटले.
लगेच ती दारावर गेली… दाराबाहेरील अंदाज घेतला पण बाहेर शांतता होती.
ती शांतता चिमणीला असह्य झाली. तिनं तत्परतेनं दार उघडलं. दाराबाहेर
कावळा नव्हता. तिने आजू बाजूला फिरून पाहिले, पण कावळा कुठेही नव्हता.
शेवटी आपल्या मनाची समजूत घालत चिमणी म्हणाली… गेला असेल…
लवकरच परत येईल… पण रात्र झाली तरीही कावळा काही परत आला नाही.
दोन दिवस झाले तरी कावळ्याचा काहीही पत्ता नव्हताच…
आता चिमणीचे मन कशातच लागत नव्हते… तसेच आपल्या बाळाकडेही तिचे
लक्ष नव्हते. तिला वेळोवेळी कावळ्याने दारावर दिलेली थापच ऐकायला येत होती.
तो आवाज असा काही तिच्या कानात साठला होता की दिवसातून अनेक वेळा तिने
दारावर थाप झाली आहे, असे समजून दार उघडले होते. आणि बाहेर कोणी नाही हे
पाहून निराशेने बंद केले होते…!
Sunder Vichar Marathi | छान विचार मराठी
जवळपास वर्ष झाला तरीही चिमणीच्या मनातून कावळा काही जाईना.
शेवटी तिने आपण कावळ्याचा शोध घ्यायचाच असे ठरवून निघाली.
इकडे – तिकडे शोधून थकल्यावर एका झाडाच्या फांदीवर विश्रांती घेण्यासाठी ती
थांबली होती. अचानक त्याच झाडाच्या दुसऱ्या फांदीवरून ओळखीचा आवाज
तिच्या कानावर पडला…
तो कावळ्याचा आवाज होता. तो आवाज ऐकून चिमणीला खूप आनंद झाला.
चिमणीचा पूर्ण थकवा नाहीसा झाला. आणि मोठ्या उत्साहाने आवाजाच्या दिशेने
तिने मोठ्या त्या फांदीच्या दिशेने झेप घेतली. पहाते तर काय…!
कावळा आपल्या घरट्यात आपल्या पिल्लांसोबत आनंदाने मौज मस्ती करत होता.
कावळ्याचे लक्ष चिमणीकडे गेले. चिमणीला पाहून त्याला फार आनंद झाला.
तो आनंदाने म्हणाला,
या या चिमणाताई… तुमचे स्वागत आहे माझ्या घरट्यात.
तुम्हाला भेटून खूप आनंद झाला. बोला, काय करू मी तुमच्यासाठी…?
कावळ्याचा हा व्यवहार पाहून चिमणी खूप लज्जित होऊन म्हणाली…
तुला माझा राग नाही आला…?
कावळा म्हणाला… का यावा…?
तु तुझ्या विश्वात गुंग होते म्हणून…?
छे छे…! प्रत्येकाचे आपले असे स्वतंत्र विश्व असते… जसे तुझे होते.
तुला माझी गरज त्यात कधीच नव्हती
माझी ती गरज होती म्हणून मी तुझ्या दाराशी आलो.
पण नंतर मला माझी चूक कळली.
माझी गरज भागवण्यासाठी तू तुझ्या विश्वातून बाहेर येउन मला साथ देणे…
किंवा तुझ्या विश्वात मला प्रवेश देणे या दोनीही गोष्टी अतिक्रमणा सारख्याच
घडल्या असत्या नाही का…?
आणि कुणाच्याही वस्तूवर… अधिकारावर… भावविश्वावर…
अतिक्रमण करणे चूकच नाही का…?
म्हणून मग मी स्वत:च वजा व्हायचे ठरवले. आणि एकटाच निघालो…
तुझ्या विश्वापासून दूर.
चिमणी म्हणाली… मला एकटे करून…?
अरे, मला आता सवय झाली आहे तुझी.
चिमणाताई… या जगात कोणीच एकटे नसते.
जेव्हा आपण एकटे आहोत असे वाटते ना… तेव्हा तो एकांतच असतो…!
आपला सोबती आपल्याला दाखवत असतो वाट, आयुष्यातल्या पुढच्या प्रवासाची.
मलाही दाखवली त्याने आणि बघ… आज मी किती आनंदी आहे…
माझ्या घरट्यात…!
माझ्यावर जीवापाड प्रेम करणाऱ्या माझ्या माणसांमध्ये…!
चिमणी नि:शब्द होऊन तिथून निघाली तेव्हा कावळा तिला एवढेच म्हणाला…
चिमणाताई… माझ्या घरट्यात तू केव्हाही येऊ शकतेस हो.
तुझी थाप ऐकून मी लगेच आपले दार उघडेल… क्षणाचाही विलंब न करता.
चिमणीचे डोळे पाणावले… भरल्या कंठाने निरोप घेऊन तिने परतीची झेप घेतली
आपल्या घरट्याकडे…
पण आज तिच्या पंखात पूर्वीइतक बळ राहिले नव्हते…!
आपल्या सगळ्यांचीच अवस्था ना थोड्याफार प्रमाणात त्या चिमणाताई
सारखी झाली आहे.
म्हणजे…?
म्हणजे कुणीतरी आपले माणूस प्रेमाने आपल्याला बोलावीत आहे,
हे आपल्या लक्षात येतच नाही.
ह्या आपल्या माणसांमध्ये भाऊ, बहिण, मित्र, मैत्रीण आई, वडील बऱ्याचदा
पोटची मुलेही असू शकतात…
त्यांची प्रेमळ हाक आपल्याला ऐकूच येत नाही…!
म्हणजे ते मायाळू होऊन प्रेमाने हाक मारतात आणि आपण म्हणतो
थांब थोडे… मला आपले करिअर करु दे… थांब थोडे… मला आता आपले घर
घ्यायचे आहे. थांब थोडे… मला आता कार घ्यायची आहे…
थांब थोडे… मला काम आहे… थांब मला विश्रांती घ्यायची आहे…
थांब थोडे… मला आता आणि मग ही यादी वाढतच जाते.
त्यांची सहन शक्ती संपते… ते त्यांचे वेगळे विश्व तयार करतात…
त्या विश्वात आपल्याला स्थान नसते… आपल्या ते लक्षात नसते.
आणि जेव्हा येते तेव्हा… आपण फार एकटे झालेले असतो…. !
आणि जर का तुम्हाला वाटत असेल की असे होऊ नये तर…?
मला कोणाचीच गरज नाही हा अहंपणा बाळगु नका…
वेळीच थाप ऐकायला शिका.
वेळ प्रत्येकाची येते…!
आपल्या माणसाची थाप वेळीच ऐका | Sunder Vichar | छान विचार
माणूस ज्या दिवशी समजेल की
समोरचा माणूस चुकीचा नाही आहे…
फक्त त्याचे विचार आपल्यापेक्षा
वेगळे आहेत…! त्या दिवशी
जीवनातील अनेक दुःख संपतील.
हे ही वाचायला आवडेल :-
85+ Best Marathi Suvichar | प्रेरणादायी सुविचार मराठी
